Książka stanowi pierwsze w języku polskim i nowatorskie w światowym piśmiennictwie naukowym studium greckich epigramów nagrobnych epoki hellenistycznej i grecko-rzymskiej. W epigramach zawierających pewną charakterystykę relacji zmarłych względem świata bogów i herosów (to jest epigramach „religijnych", „eschatologicznych", które pośmiertny los zmarłych ujmowały w sposób bardziej rozbudowany i wychodzący poza banalne sformułowania) rozpowszechniły się rozmaite formy specyficznej, poetyckiej idealizacji zmarłych. Zmarli jawili się jako wiecznie młodzi, nieznający starzenia się i śmierci herosi (rozpowszechnienie tytułu heros na nagrobkach; młodość — istotny wymiar kultu zmarłych jako herosów), świecące wiecznym blaskiem gwiazdy na niebie (idea wstępowania dusz zmarłych między gwiazdy i do Eteru) albo wybrańcy bogów, porywani przez nich do siedzib w niebiosach lub poślubiani w zaświatach (utożsamianie porwań zmarłych z porwaniami Ganimedesa, Adonisa, Hylasa i Persefony). Mimo różnej genezy i kontekstu poszczególnych wyobrażeń i mitów, mimo odmienności stojących za nimi poetyk, eschatologicznych wizji oraz różnych kręgów ich adresatów, wspólny ich mianownik stanowiło wysławianie piękna zmarłych. Fenomen ten najbardziej dobitny wyraz znalazł w najliczniejszej grupie epigramów, które zawierały motyw porwania zmarłych przez bogów.